محققان ژاپنی رفتارهای میمونهای مجمع الجزایر اکیناوا و توکونوشیما را مورد مطالعه و بررسی قرار دادند. طبق مشاهدات آنها٬ میمونها خیلی سیب زمینی شیرین را دوست داشتند ولی خاکی که روی پوست آنها چسپیده بود چندان برایشان خوشایند نبود. میمونها مدت زمان زیادی را برای کندن پوست سیبزمینی ها با انگشتان خود صرف میکردند تا اینکه یک روز٬ یکی از ماده میمونها سیب زمینی خود را در آب دریا شست و به این ترتیب خاک روی آن از بین رفت. و بدین سان پدیده جدیدی به وقوع پیوست.اولین افرادی که از این کار پیروی کردند میمونهای جوان بودند. سپس نوبت ماده میمونهای دیگر بود. اما میمونهای پیری که به عادتهای قدیمی خودشان چسپیده بودند٬ آخرین دسته ای بودند که با بی میلی برای شستن سیب زمینیهای خود اقدام کردند.
درآن موقع٬ پدیده بسیار جالبی رخ داد: کل گروه به این کار جدید گرایش پیدا کردند و د ر ادامه٬ تمام جوامع میمونها این عمل جدید را پذیرفتند. از آن به بعد٬ در سرتاسر دنیا٬ همه میمونها به جای پوست کندن سیب زمینیهایشان آنها را در آب میشویند!
شما فکر میکنید این جریان در بین انسانها به چه صورت است؟
تصور کنید که چنین امری در سطح شعور بشری قابل اجرا باشد...
در این هنگام٬ عباراتی مانند (به هرحال٬ این حرفها دردی را دوا نمیکند).( چه کاری از دست من برمیاید؟ من تنها کسی خواهم بود که این کار را انجام میدهد٬ به زحمتش نمی ارزد٬ این عمل تغییر بسزایی ایجاد نخواهد کرد. و...تبدیل به چنین جملاتی میشوند: این یک حرکت استثنایی است٬ پس آن را با آغوش باز میپذیرم و به کار میبندم زیرا موجب تغییر مثبتی خواهد شد! و اگر 5٬ 10٬ 50٬ و100 نفر مثل شما عمل کند چه خواهد شد؟ این کار چه تاثیری روی کل جامعه ما٬ دنیا و نیز زندگی شخصی ما خواهد داشت؟
و این یعنی: برای تغییر دنیا باید اول از خودمان شروع کنیم!
پست‌ها
